Een dag uit het leven van een mentor bij Verder
8.30 Vandaag ga ik niet naar kantoor, maar werk ik vanuit huis en werk nog even de mailbox bij. Er is een verzoek om toestemming voor vakantie van een cliënt, iets waar we bij deze specifieke cliënt eigenlijk geen toestemming voor hoeven te geven. Meneer heeft echter een nieuwe persoonlijk begeleider, en beter te veel overleg dan te weinig.
Ook een mail van een startende collega die wil overleggen: de instelling blijft aangeven dat wij als mentor verantwoordelijk zijn voor het vinden van een andere woonplek voor de cliënt. Ik geef mijn collega wat tips mee.
Ondertussen komt er een telefoontje binnen van een cliënt: ‘of ik de vervanger van zijn bewindvoerder even wil bellen, want hij heeft dringend geld nodig’. Hij heeft al in het spreekuur “nee” te horen gekregen en probeert via mij toch geld te regelen. Er zijn duidelijke afspraken met de bewindvoerder en begeleiding waarom het een “nee” is. Ik herinner hem aan die afspraken, en hij hangt op met: “Aan jou heb ik ook niets!” Korte lijnen zijn zo belangrijk in veel levens van cliënten.
Inmiddels is het 9.30 uur. Snel de auto in, want er staat een multidisciplinair overleg gepland. Onderweg handel ik nog telefoontjes af (lang leve de carkit!). Als er afspraken worden gemaakt, vraag ik de zorgverlener deze te mailen, anders vergeet ik het tegen het einde van de dag 😉. Na het multidisciplinair overleg, waarbij de cliënt dit keer aanwezig is, ga ik langs bij twee andere cliënten die ook op hetzelfde terrein wonen. Beiden weten eigenlijk niet wat mijn rol als mentor is, maar vinden het gewoon gezellig als er iemand op bezoek komt. Zo kan ik even ‘proeven’ hoe het op de afdeling en met de cliënt gaat. Ook hoor ik terloops de laatste stand van zaken, want cliënt A moest vorige week toevallig naar het ziekenhuis voor controle. Cliënt B ziet me aankomen en begint meteen te mopperen over een andere cliënt en vraagt of ik wil regelen dat dit ophoudt. Hij denkt dat ik een begeleider ben.
Ik spreek kort mijn bevindingen in op mijn telefoon en stuur een mailtje aan mezelf, zodat ik op een later moment mijn dossier kan bijwerken en collega’s kunnen lezen wat er speelt als ik bijvoorbeeld met vakantie ben.
Rond 14.00 uur ben ik weer onderweg, want om 15.00 uur staat er nog een spoedoverleg bij een andere organisatie. De conditie van mevrouw is achteruitgegaan, en de behandelaren willen met alle betrokkenen bespreken wat het medisch beleid wordt. De dochter is sinds enkele maanden weer in contact met haar vader, en ik heb haar uitgenodigd om erbij te zijn. Samen komen we tot de conclusie dat we gaan inzetten op palliatief beleid. Ik leg ook opnieuw uit wat de stappen zijn als meneer komt te overlijden, omdat wij dan direct onze bevoegdheden verliezen. Gelukkig hebben we een verzekering afgesloten. Soms zijn er geen nabestaanden, of is dat onduidelijk. Dan zoeken we vaak samen met de instelling naar een manier waarop er een waardig afscheid kan zijn. Door dit van tevoren goed te bespreken en vast te leggen, hopen we te voorkomen dat dit ‘gedoe’ geeft.
Op weg naar huis krijg ik nog een telefoontje van een cliënt die me trots vertelt dat haar zus weer een baby krijgt en dat ze haar hebben gevraagd om peettante te worden. Het is een familierelatie die lange tijd wat lastig is geweest. Cliënt was daar erg verdrietig over; ik heb bemiddeld, en door gesprekken met een gedragsdeskundige, mij en begeleiding zijn zaken uit het verleden uitgesproken en is er over en weer meer begrip gekomen. Dit resultaat is een mooie afsluiting van deze drukke dag 😊.
