Van Begeleiding naar Zelfstandigheid: Een Succesvol Mentorschapstraject

Collega Beau Palm, mentor bij Verder regio Zuid, heeft onlangs een mooi succesverhaal gedeeld.

Een cliënt, 29 jaar oud, is bij ons een mentorschapstraject gestart. Deze cliënt stond al bij ons onder bewind vanaf zijn 24ste. Hiervoor stond hij onder bewind bij een andere bewindvoerder. Meneer woonde op dat moment nog thuis, hij moest verhuizen naar een andere woonomgeving, omdat de huidige situatie thuis niet meer houdbaar was. Zijn moeder en zus konden lastig met hem omgaan, omdat hij een zware autismestoornis had. Het verhuizen heeft aardig wat voeten in de aarde gehad. Moeder was beschermend, maar ook heel verwijtend naar haar zoon toe.

Als moeder wilde ze dat haar zoon ergens goed terecht kwam. Ondanks dat zij het beste wilde voor haar zoon was niets goed of goed genoeg. Dit werkte alles en iedereen tegen.

Uiteindelijk hebben instanties zich bij ons gemeld. Dit waren instanties waar moeder, zus en cliënt al een gesprek mee hadden gehad. Zij vonden dat mentorschap echt noodzakelijk was, aangezien zij niet verder kwamen. De situatie thuis werd vervelender en erger. Vanuit zijn autisme had hij ook sterke politieke meningen en discussieerde hij daar graag over met zijn moeder en zus. Dat ging van kwaad tot erger. Er waren ook discussies over de “gewone” dingen. De irritaties liepen hoog op.

Mentorschap is vorig jaar, in 2023 geëindigd. En waarom? Dit omdat er geen redenen meer waren om het mentorschap door te laten lopen. Toen het mentorschap werd uitgesproken is er gekeken naar een plek waar de cliënt het beste tot zijn recht zou komen en waar de juiste begeleiding voor hem aanwezig zou zijn. Hij is uiteindelijk gaan wonen bij een zorginstelling, waar hij het vanaf het begin redelijk goed heeft gedaan. Het moeilijke voor deze cliënt was het omgaan met andere mensen. Het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd voordat hij een plek in de groep had gevonden zonder in conflict te komen met andere. Er zijn steeds kleine stapjes gezet om zijn doelen wel te behalen. Bijvoorbeeld beginnen met alleen eten, daarna koken op de groep, maar het wel alleen op zijn kamer eten. Uiteindelijk kon hij koken op de groep en het daarna met de andere bewoners opeten.

Na vier jaar was hij helemaal op zijn gemak en kende hij zijn begeleiding goed. Uiteindelijk heeft hij zelf aangegeven; ‘goh een mentor, ik vind het superleuk dat je komt maar wat heb ik nog aan jou? Begeleiding is zeven dagen in de week voor hem aanwezig. Jij als mentor komt één keer in de twee maanden’.

Hij heeft zelf ophef van mentorschap aangevraagd bij de rechtbank, omdat hij het gevoel had dat zijn leven op pauze stond. Hij wilde zelf de keuzes gaan maken. Als mentor heb ik daarmee ingestemd. Ook ik had niet meer het gevoel dat ik veel voor hem kon betekenen. Alles ging goed en liep goed.

Mentorschap en bewind zijn uiteindelijk beide opgeheven. Het bewind was een jaar voor het mentorschap al opgeheven. Meneer heeft wel nog gevraagd of ik wilde blijven komen voor de gezelligheid, want in zijn situaties zijn privérelaties heel lastig. Hier moet je natuurlijk dan wel een grens trekken en hem vertellen dat de bezoekjes ook stoppen wanneer mentorschap stopt.

Ik vond het erg leuk om te zien dat het mogelijk is om het mentorschap op deze manier te eindigen. Dit geldt niet voor veel casussen binnen het mentorschap. Het is namelijk voor veel mensen die mentorschap hebben moeilijk om te werken naar zelfstandigheid, vanwege de problematiek die er speelt. Dit is voor mij dan ook één van de weinige cliënten waarbij het mentorschap niet is beëindigd vanwege overlijden, maar omdat de cliënt weer zelfstandig genoeg is. Hier ben ik dan ook super trots op.